Chronische Pijn als een ziekte: waarom doet het nog steeds pijn?
Mensen met ernstige chronische rugpijn weten hoe het je leven volledig kan verstoren en beschadigen. Chronische rugpijn kan dusdanig erg zijn, dat het moeilijk is om zelfs van de eenvoudigste dagelijkse activiteiten te genieten of een eventuele bewegingsoefening uit te voeren.
Los van het feit welke tol chronische pijn van ons vergt, (zo wordt er geschat dat 10 tot 40 procent van de mensen met chronische pijn moeten leven) wordt chronische pijn niet altijd goed begrepen.
De medische professie heeft altijd gedacht dat pijn een manifestatie zou zijn van een onderliggende verwonding of ziekte. Artsen richten zich op de behandeling van de oorzaak van de pijn, met de overtuiging dat de chronische pijn verdwijnt zodra het letsel of de ziekte werd genezen.
Als er geen onderliggende oorzaak kon worden gevonden, werd de patiënt meegedeeld dat er maar weinig behandelingen beschikbaar zijn, of erger dat "de pijn tussen je oren zou zitten." Sommige artsen werken nog steeds op deze manier, zonder oog te hebben voor het unieke probleem van de chronische pijn, nieuwere theorieën over chronische pijn en de vele factoren die een chronisch pijnprobleem beïnvloeden.
De inspanningen om de publieke aandacht te concentreren op het probleem van chronische pijnzorg zijn de afgelopen jaren bemoedigend.
Hoe pijn de hersenen beïnvloedt.
De medische gemeenschap begint langzaam te begrijpen dat als pijn niet langer een functie van een gezond zenuwstelsel is, dat de chronische pijn zelf het probleem wordt. Geavanceerde neuroimaging* heeft aangetoond dat chronische pijn - in tegenstelling tot acute of korte termijn pijn - kan leiden tot structurele veranderingen in de hersenen die het risico op cognitieve** problemen kunnen veroorzaken, evenals angst en depressie.
Daarnaast hebben studies van hersenfysiologie aangetoond dat het centrale zenuwstelsel kan veranderen, gebaseerd op de ervaringen van een persoon. Medicijnen en gezondheidstoestanden zoals angst en depressie kunnen hierbij een rol spelen.
Chronische pijn kan niet worden herkend.
Terwijl een gebroken been door een röntgenfoto bevestigd kan worden en een infectie kan worden bevestigd door een bloedtest om de bloedcellen te meten, is er geen medische test om chronische pijnwaarden te meten. Daarom gaan veel mensen met chronische pijn van de ene arts naar de volgende op zoek naar verklaringen. Dit proces kan leiden tot onnodige evaluaties en behandelingen.
Een verdere complicatie bij het krijgen van zorg is dat iedereen pijn anders ervaart en op een eigen manier uiting aan de pijn geeft.
Twee mensen met hetzelfde letsel voelen en tonen hun pijn op unieke manieren,
afhankelijk van een aantal factoren, zoals:
De omstandigheden waarin de pijn optreedt
Gedachten over de chronische pijn, zoals bijvoorbeeld enerzijds "dit is niets ernstigs" tegen anderzijds "aan deze pijn kan ik doodgaan"
Emoties geassocieerd met de chronische pijn, zoals depressie en angst versus hoop en optimisme
Culturele invloeden die leiden dat een persoon meer stoer of meer dramatisch is om pijn aan anderen te tonen
In tegenstelling tot wat sommige mensen geloven, is alle pijn echt. Dit lijkt voor de hand liggend, maar mensen met chronische pijn worden soms behandeld alsof hun chronische pijn denkbeeldig of overdreven is. In sommige gevallen voelen ze dat ze hun chronische pijn moeten bewijzen aan hun vrienden, familie en artsen.
*Neuroimaging: (neuroimaging of brain imaging) is het gebruik van verschillende technieken om direct of indirect beeld van de structuur , functie / farmacologie van het zenuwstelsel
**cognitief: geestelijk vermogen, processen van de menselijke geest die verband houden met het bevattingsvermogen, met denken en onthouden.
